UZASADNIENIE
Formularz UK 1Sygnatura aktV K 2544/23
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.
1.  USTALENIE FAKTÓW
1.1.  Fakty uznane za udowodnione
Lp.OskarżonyCzyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
1Janusz
Palikot
25 października 2023 roku w trakcie prowadzonego przez siebie webinaru odbywającego się w serwisie YouTube na kanale
o nazwie „Janusz Palikot” pomówił przy użyciu środków masowego komunikowania Oswalda Rostockiego o to, że jest osobą skazaną przez UOKiK za wprowadzenie konsumentów
w błąd oraz osobą na którą nałożono za to karę, co mogło narazić pokrzywdzonego na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej.
27 października 2023 roku na portalu społecznościowym Facebook na profilu o nazwie „Janusz Palikot” pomówił przy użyciu środków masowego komunikowania Oswalda Rostockiego o to, że jest oszustem, co mogło narazić pokrzywdzonego na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej.
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnioneDowódNumer karty
25 października 2023 roku Janusz Palikot brał udział w webinarze w serwisie YouTube na kanale o nazwie „Janusz Palikot”. W czasie tego webinaru Janusz Palikot pomówił Oswalda Rostockiego za pomocą środków masowego komunikowania o to, że jest osobą skazaną przez UOKiK za wprowadzenie konsumentów w błąd oraz osobą, na którą nałożono za to karę. Takie zachowanie Janusza Palikota mogło narazić Oswalda Rostockiego na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej.Nagranie
w serwisie
YouTube
https://www.youtube.com/watch?v=RqGaNOkqLeg
Zeznania
Oswalda
Rostockiego
173-174
Decyzje58-79;
80-100;
101-116
Wydruki
z KRS
117-119;
120-123;
124-127
Wydruki43-57
27 października 2023 roku Janusz Palikot zamieścił wpis na portalu społecznościowym Facebook na profilu o nazwie „Janusz Palikot”. We wpisie tym Janusz Palikot pomówił Oswalda Rostockiego za pomocą środków masowego komunikowania o to, że jest oszustem. Takie zachowanie Janusza Palikota mogło narazić Oswalda Rostockiego na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej.Wydruk
wpisu na portalu
Facebook
9
Zeznania
Oswalda
Rostockiego
173-174
Decyzje58-79;
80-100;
101-116
Wydruki
z KRS
117-119;
120-123;
124-127
Wydruki43-57
1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.OskarżonyCzyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnioneDowódNumer karty

2.  OCena DOWOdów
2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 1.1DowódZwięźle o powodach uznania dowodu
1
2
Zeznania
Oswalda
Rostockiego
Zeznania świadka Sąd ocenił jako wiarygodne
w zakresie ich kluczowych elementów. Świadek wskazywał w nich na opublikowanie przez oskarżonego pomawiających go treści, a także odniósł się do ich wpływu na jego działalność. Depozycje Oswalda Rostockiego co do okoliczności związanych z działaniami poszczególnych spółek oraz nałożonymi na nie karami są co do zasady spójne
ze znajdującymi się w aktach sprawy dokumentami. Warto przy tym zwrócić uwagę na fakt, że świadek nie ukrywał swoich powiązań z przedmiotowymi spółkami, a także przyznał, że de facto pełni funkcję prezesa zarządu KFG S.A. od końca 2021 roku,
co hipotetycznie mogło działać na jego niekorzyść. Nie ujawniły się przy tym okoliczności, które wskazywałyby na motywację Oswalda Rostockiego,
by celowo zeznawać na niekorzyść oskarżonego.
1Nagranie
w serwisie
YouTube
Z nagraniem tym Sąd zapoznał się poza rozprawą,
gdyż strony nie wnosiły o jego odtworzenie w jej toku. Nagranie to nie budziło uzasadnionych wątpliwości co do jego autentyczności. Treść nagrania nie była przy tym kwestionowana przez strony postępowania. Tym samym nagranie to mogło stanowić wartościowy materiał dowodowy.
2Wydruk
wpisu na portalu
Facebook
Treść tego wydruku nie była kwestionowana przez strony postępowania. Dokument ten nie budził przy tym uzasadnionych wątpliwości Sądu co do jego autentyczności lub treści. Wydruk ten mógł zatem stanowić wartościowy materiał dowodowy.
1
2
DecyzjeDokumenty te nie budziły uzasadnionych wątpliwości Sądu pod kątem ich treści lub autentyczności. Nie były przy tym kwestionowane przez strony postępowania. Mogły zatem stanowić wartościowy materiał dowodowy.
1
2
Wydruki
z KRS
1
2
Wydruki
2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2DowódZwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
Dane
o karalności
Choć dokument ten nie budził uzasadnionych wątpliwości Sądu pod kątem jego treści lub autentyczności, nie dostarczył informacji istotnych dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie.  
3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU
Punkt rozstrzygnięcia z wyrokuOskarżony
Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutemIJanusz Palikot
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
Oskarżonemu w punkcie I prywatnego aktu oskarżenia zarzucono popełnienie przestępstwa
z art. 212 § 1 i 2 k.k. W tym miejscu zauważyć trzeba, że odpowiedzialność na gruncie art. 212 § 1 k.k. ponosi, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. § 2 tegoż artykułu przewiduje zaś odpowiedzialność osoby, która dopuszcza się czynu z § 1 za pomocą środków masowego komunikowania. Pomówienie może nastąpić przy tym bądź przez podanie pewnych informacji, choćby w postaci podejrzenia lub powtarzania pogłoski – zmyślonej lub rzeczywiście krążącej, bądź w postaci skonkretyzowanego zarzutu. Nie jest zatem konieczne, aby sam pomawiający był źródłem zniesławiających wiadomości. Wystarczy bowiem, że pomawia inną osobę na podstawie wiadomości otrzymanych od kogoś innego, o ile jego zamiarem jest zniesławienie pokrzywdzonego. Warto również w tym miejscu podkreślić, że dla bytu przestępstwa z art. 212 k.k. niezbędne jest to, że sprawca musi mieć świadomość tego, że wypowiedź w stosunku do innej osoby zawiera zarzuty, które mogą narazić na szwank jej dobre imię. W tym miejscu podkreślić należy, że – w ocenie Sądu – słowa wskazujące na to, że Oswald Rostocki został skazany przez UOKiK za wprowadzanie konsumentów w błąd oraz
że instytucja ta nałożyła na niego kary, w sposób oczywisty pomawiają pokrzywdzonego
o takie postępowanie, które może narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd zdaje sobie przy tym sprawę z tego, że wolność słowa jest jedną z istotnych, podlegających ochronie wartości demokratycznego państwa i społeczeństwa. Trzeba mieć jednak na uwadze, że polski ustawodawca zdecydował o penalizacji zachowań w postaci znieważenia
i zniesławienia, stawiając tym samym  tej wolności określone granice. Warto przy tym zwrócić uwagę na rozważania jakich w odniesieniu do wolności słowa
i jej ograniczeń dokonywał Trybunał Konstytucyjny, wskazując, że niezależnie od bardzo silnej pozycji wolności słowa w aksjologii konstytucyjnej, wolność ta nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniom. Ograniczenia te muszą być jednak formułowane w sposób czyniący zadość wymaganiom wskazanym w art. 31 ust. 3 Konstytucji, a więc ich wprowadzenie uzasadnione będzie m.in. koniecznością ochrony wolności i praw innych osób. (…) korzystanie z konstytucyjnej wolności słowa może niekiedy pozostawać w kolizji z prawem do ochrony życia prywatnego, czci i dobrego imienia (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2008 roku, sygn. akt SK 43/05). Ponadto, mając na uwadze charakter niniejszej sprawy, podkreślić trzeba, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 czerwca 1994 roku w sprawie o sygn. akt K 17/93 wskazał, że upowszechnianie opinii i poglądów za pośrednictwem środków masowego przekazu jest tylko jednym z tych sposobów. Ze względu jednak na nieograniczony krąg odbiorców, przekazywane przez radio i telewizję treści w szerszym zakresie naruszać mogą prawa i wolności innych osób. Uzasadniać to może decyzję ustawodawcy wprowadzenia ograniczeń wolności słowa dalej idących niż w sytuacjach, gdy przekazywanie podobnej lub nawet identycznej treści miałoby miejsce wobec ograniczonego kręgu odbiorców np. bez korzystania ze środków masowego przekazu. Nie można jednocześnie zapominać, że udział w debacie publicznej jest nie tylko prawem,
ale także swego rodzaju przywilejem, z którym wiąże się określona odpowiedzialność,
w tym odpowiedzialność za słowo. Oskarżony jako osoba doświadczona w występach publicznych, choćby z racji pełnionych w przeszłości funkcji, winien być świadomy wagi
i znaczenia swoich słów oraz tego jak silnie mogą one oddziaływać na opinię publiczną.
W odniesieniu do niniejszej sprawy wskazać trzeba, że nawet jeżeli Janusz Palikot wygłaszając przedmiotowe słowa chciał działać w interesie publicznym, to winien on był sformułować swoje stanowisko w sposób, który nie narażałby na szwank dobrego imienia pokrzywdzonego.
Inna sytuacja miałaby bowiem miejsce, gdyby oskarżony powiedział, że w jego ocenie
istnieją wątpliwości co do charakteru działalności Oswalda Rostockiego i powiązanych z nim spółek. Sąd nie podzielił przy tym stanowiska obrony, że na korzyść oskarżonego przemawia okoliczność, że Oswald Rostocki nie został ukarany przez UOKiK tylko dlatego, że nie figuruje w KRS. Nie zmienia to bowiem w żaden sposób sfery faktów i nie wpływa na ocenę tego,
że Janusz Palikot nie miał obiektywnych podstaw, by twierdzić, że pokrzywdzony został przez UOKiK ukarany. Nie sposób przy tym podzielić stanowiska obrony, że taka wypowiedź Janusza Palikota odnosiła się jedynie do podmiotów powiązanych z Oswaldem Rostockim i nie kwestionowała jego pracy na rzecz pokrzywdzonych. Analiza wygłoszonego w trakcie webinaru stwierdzenia wskazuje bowiem jasno, że oskarżony odnosił się w nim bezpośrednio do pokrzywdzonego. Trafnie przy tym wskazał pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że Janusz Palikot (przy uwzględnieniu jego doświadczenia zawodowego i publicznego) mógł z łatwością starannie zapoznać się z danymi z KRS oraz decyzjami UOKiK, a przez to uniknąć wygłoszenia tak daleko idącej wypowiedzi. Choć, na co w swoich zeznaniach wskazał sam pokrzywdzony,
od końca roku 2021 pełnił de facto funkcję prezesa zarządu w KFG S.A., to jednak informacja o tym nie była ujawniona w KRS, a tym samym publicznie dostępna. Oskarżony nie wykazał także, by taką wiedzą dysponował. Niezależnie od tego wskazać jednak trzeba, że osoba prawna pozostaje podmiotem niezależnym od zarządzających nią osób fizycznych, a zatem fakt nałożenia na taką jednostkę organizacyjną określonej kary np. przez UOKiK nie uprawnia per se  do twierdzenia, że kara taka została nałożona np. na członka jej zarządu.  Uwzględnienie rodzaju aktywności zawodowej pokrzywdzonego doprowadziło z kolei Sąd do przekonania, że takie zachowanie oskarżonego mogło narazić Oswalda Rostockiego na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej. Wypowiedź oskarżonego pomawiała go bowiem o takie postępowanie, które w sposób oczywisty mogło wpłynąć na postrzeganie Oswalda Rostockiego przez jego kontrahentów. Warto przy tym zauważyć, że zgodnie ze stanowiskiem doktryny w odniesieniu do czynu
z art. 212 k.k. nie jest konieczne, by informacja przekazana przez sprawcę doprowadziła do poniżenia osoby pomawianej, lecz wystraczające jest, by mogła ona obiektywnie wywołać taki skutek (por. Zoll A. (red.) , Kodeks karny. Część szczególna, Tom I). Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadne ustalenie, że Janusz Palikot dopuścił się
przypisanego mu w punkcie I sentencji wyroku przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 k.k.
Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutemIIJanusz Palikot
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej
Oskarżonemu w punkcie II prywatnego aktu oskarżenia zarzucono popełnienie przestępstwa
z art. 216 § 1 i 2 k.k. Zachowanie oskarżonego polegało w tym przypadku na zamieszczeniu wpisu na portalu
społecznościowym Facebook, w którym określił on Oswalda Rostockiego oszustem. W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu kontekstu zamieszczenia tego wpisu, a także rodzaju aktywności zawodowej pokrzywdzonego zasadne było przyjęcie, że wpis ten w istocie zniesławiał, a nie znieważał Oswalda Rostockiego. Taka też – zdaniem Sądu – była intencja oskarżonego, który nie tyle chciał pokrzywdzonego obrazić, co podważyć jego reputację. W takiej zaś sytuacji Sąd rozważał dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonemu czynu na art. 212 § 1 i 2 k.k. Aktualność zatem także w tym przypadku zachowują poczynione w punkcie 3.1 rozważania teoretycznoprawne, których Sąd nie będzie powielał. Przechodząc do meritum, wskazać trzeba, że niezasadne określenie kogoś oszustem
w sposób oczywisty naraża na szwank jego dobrą opinię. Posądza go bowiem o takie postępowanie, które w sposób oczywisty może budzić wątpliwości otoczenia czy kontrahentów. Słowo „oszust” ma negatywny wydźwięk nie tylko w języku potocznym, ale również może być używane w stosunku do osób, które dopuściły się przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Co przy tym istotne, Janusz Palikot nie posiadał informacji, które mogłyby uzasadniać przyjęcie, że mógł być w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu o prawdziwości wygłaszanego stwierdzenia. Wśród powszechnie dostępnych danych brak było bowiem informacji o przestępczej działalności oskarżonego co do przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k., brak było także informacji o sprawowaniu przez niego funkcji zarządczych
w spółkach objętych postępowaniami UOKiK, w końcu zaś brak było informacji o nałożeniu przez tę instytucję kar bezpośrednio na pokrzywdzonego. Trafnie przy tym wskazał pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że Janusz Palikot (przy uwzględnieniu jego doświadczenia zawodowego i publicznego) mógł z łatwością starannie zapoznać się z danymi z KRS oraz decyzjami UOKiK, a przez to uniknąć wygłoszenia tak daleko idącej wypowiedzi. Nawet jeśli Janusz Palikot chciał w jakiś sposób ostrzec potencjalnych kontrahentów Oswalda Rostockiego (choć Sąd w tym zakresie podziela raczej stanowisko oskarżyciela prywatnego,
że oskarżony działał w obronie własnego interesu, a nie interesu publicznego), to nie powinien był posuwać się do wygłoszenia tak daleko idącej wypowiedzi, zwłaszcza w sytuacji, gdy brak było obiektywnych podstaw do jej sformułowania. Nie sposób przy tym podzielić stanowiska obrony, że taka wypowiedź Janusza Palikota odnosiła się jedynie do podmiotów powiązanych z Oswaldem Rostockim i nie kwestionowała jego pracy na rzecz pokrzywdzonych. Analiza treści przedmiotowego wpisu wskazuje bowiem jasno,
że oskarżony odnosił się w nim bezpośrednio do pokrzywdzonego. Uwzględnienie rodzaju aktywności zawodowej pokrzywdzonego doprowadziło Sąd do przekonania, że takie zachowanie oskarżonego mogło narazić Oswalda Rostockiego na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadne ustalenie, że Janusz Palikot dopuścił się
przypisanego mu w punkcie II sentencji wyroku przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 k.k.
Warunkowe umorzenie postępowaniaIIIJanusz Palikot
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania
Decydując o rozstrzygnięciu w niniejszej sprawie, Sąd podzielił zapatrywania oskarżyciela prywatnego, że w sprawie tej nie chodziło o ukaranie Janusza Palikota, ale przede wszystkim o podanie w przestrzeni publicznej informacji, że podniesione wobec Oswalda Rostockiego zarzuty nie były prawdziwe. Wskazać zatem trzeba, że orzeczenie obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego jest możliwe tylko w razie orzeczenia kary ograniczenia wolności albo kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, które to kary ze względu choćby na stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów były w realiach niniejszej sprawy nadmiernie surowe. Decyzją ustawodawcy orzeczenie obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego nie jest zaś możliwe przy orzeczeniu kary grzywny. Tym samym Sąd poszukiwał adekwatnego i sprawiedliwego rozwiązania, które na orzeczenie takiego obowiązku pozwala. Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, Sąd rozważał zatem zasadność zastosowania wobec Janusza Palikota instytucji warunkowego umorzenia postępowania. By możliwe było jej zastosowanie konieczne jest łączne spełnienie poniższych warunków: wina sprawcy i społeczna szkodliwość czynu nie są oceniane jako znaczne; brak jest wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu; sprawca dotychczas nie był karany za przestępstwo umyślne; postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa;występek jest zagrożony karą do 5 lat pozbawienia wolności.   Mając na uwadze powyższe wskazać trzeba, że w stosunku do oskarżonego spełnione są formalne przesłanki warunkowego umorzenia postępowania. Występek z art. 212 § 1 i 2 k.k. zagrożony jest bowiem karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, zaś Janusz Palikot nie był dotychczas karny za przestępstwa umyślne (k. 176). Dodatkowo okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów nie budzą – zdaniem Sądu – wątpliwości. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje bowiem jasno, o czym mowa była już powyżej, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstw art. 212 § 1 i 2 k.k. W dalszej części zauważyć trzeba, że by zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania było możliwe, konieczne jest, aby zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i stopień winy nie były znaczne. Należy przy tym pamiętać, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w Katowicach, że choć ustawa posługuje się sformułowaniem „wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne” nie wynika, że ich stopień ma być nieznaczny. Sformułowanie to obejmuje bowiem swoim zakresem także przypadki
o „średnim” stopniu winy i społecznej szkodliwości czynu (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 marca 2005 roku, sygn. akt II AKa 50/05). Biorąc pod uwagę powyższe, ale także całokształt okoliczności podmiotowych
i przedmiotowych niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu nie przekraczają „średniego” ich poziomu. Z jednej strony Sąd miał na uwadze, że Janusz Palikot jest osobą niekaraną, a przy tym prowadzi aktywne życie publiczne i zawodowe. Sąd miał także na uwadze trudne położenie zawodowe i ekonomiczne oskarżonego związane z problemami prowadzonego przedsiębiorstwa, które w sposób oczywisty mogło wpływać na jego motywację. Z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę, że przestępstwa prywatnoskargowe, co do zasady, są z samej swojej natury czynami zabronionymi o niższym stopniu społecznej szkodliwości. Sąd miał także na uwadze, że wypowiedzi oskarżonego w zestawieniu z wypowiedziami
z innych podobnych spraw nie mogą być uznane za naruszające zasady wolności słowa
w sposób rażący.  Biorąc zatem pod uwagę całokształt okoliczności niniejszej sprawy, Sąd uznał, że istnieje wobec oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna. Jak przy tym trafnie zauważa się
w doktrynie, podstawą zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest pozytywna prognoza kryminologiczna, której treścią jest przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Nie można utożsamiać pojęcia przypuszczenia z pojęciem przekonania, albowiem ustawodawca posługuje się obydwoma terminami w k.k. (…) Zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania nie wymaga zatem prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością co do tego, że sprawca nie wróci na drogę przestępstwa. Wydaje się, że wystarczające jest, aby prawdopodobieństwo niepowrotu na drogę przestępstwa było wyższe niż ryzyko recydywy. Dalej idące wymagania nie znajdują oparcia w ustawie
i stanowią nieuzasadnioną wykładnię na niekorzyść sprawcy (Królikowski M. (red.), Zawłocki R. (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do art. 32–116). Oznacza to, co Sąd chciałaby szczególnie podkreślić, że instytucja warunkowego umorzenia postępowania nie jest przeznaczona dla jednostek wybitnych, wyróżniających się
w społeczeństwie w sposób szczególnie pozytywny, ale (przy spełnieniu pozostałych przesłanek) dla osób o postawie typowej, a przy tym nienaruszających porządku prawnego w sposób naganny, gdyż w przypadku właśnie takich osób istnieją uzasadnione podstawy, by prognozować, że będą one przestrzegać w przyszłości porządku prawnego, a tym samym cele postępowania karnego zostaną spełnione. Taka właśnie sytuacja miała miejsce w tej sprawie.  Z tych względów Sąd uznał, że zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego jest możliwe i zasadne. 
Umorzenie postępowania  
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania
 
Uniewinnienie  
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia
 
4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie
OskarżonyPunkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu
Przytoczyć okoliczności
Janusz
Palikot
IIII
II
Warunkowe umorzenie postępowania na 2 lata okresu próby. Warunkowe umorzenie postępowania następuje na okres próby, który wynosi od roku do trzech lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia (art. 67 § 1 k.k.). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu wyroku z 14 stycznia 2014 roku, sygn. akt IV KK 275/13 instytucja warunkowego umorzenia postępowania jest zaliczana do środków związanych
z poddaniem sprawcy próbie. Ten środek orzekany jest na okres próby, w trakcie której sprawdzana jest trafność prognozy kryminologicznej, będącej jedną z przesłanek tego rodzaju orzeczenia
. W niniejszej sprawie Sąd wziął pod uwagę całokształt jej okoliczności, w tym przede wszystkim właściwości i warunki osobiste sprawcy i uznał, że adekwatnym do w/w będzie okres próby wynoszący 2 lata. Jest to bowiem czas, który pozwoli na wychowawcze oddziaływanie na oskarżonego oraz zweryfikowanie czy przyjęta w odniesieniu do niego pozytywna prognoza kryminologiczna jest słuszna.
IVINa podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do przeproszenia Oswalada Rostockiego
w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku poprzez zamieszczenie w serwisie YouTube na kanale o nazwie „Janusz Palikot” nagrania, w którym osobiście wygłosi on oświadczenie następującej treści: „Ja Janusz Palikot przepraszam pana Oswalda Rostockiego za to, że nazwałem go osobą skazaną przez UOKiK za wprowadzenie konsumentów w błąd oraz
że podałem nieprawdziwe dane, że nałożono za to na niego karę, jak również przepraszam za nazwanie go oszustem.”. Orzeczony obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego jest w pełni zasadny przy uwzględnieniu okoliczności niniejszej sprawy. Sposób i miejsce dokonania przeprosin dostosowane są zaś do tychże związanych
z popełnionym przez oskarżonego przestępstwem. Sąd podzielił przy tym stanowisko oskarżyciela prywatnego, że w niniejszej sprawie nie chodziło o ukaranie Janusza Palikota, ale przede wszystkim o podanie
w przestrzeni publicznej informacji,
że podniesione wobec Oswalda Rostockiego zarzuty nie były prawdziwe.
VIINa podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do przeproszenia Oswalada Rostockiego
w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku poprzez zamieszczenie na portalu społecznościowym Facebook na profilu
o nazwie „Janusz Palikot” postu
o następującej treści: „Ja Janusz Palikot przepraszam pana Oswalda Rostockiego za to, że nazwałem go osobą skazaną przez UOKiK za wprowadzenie konsumentów
w błąd oraz że podałem nieprawdziwe dane, że nałożono za to na niego karę, jak również przepraszam za nazwanie go oszustem.”. Orzeczony obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego jest w pełni zasadny przy uwzględnieniu okoliczności niniejszej sprawy. Sposób i miejsce dokonania przeprosin dostosowane są zaś do tychże związanych
z popełnionym przez oskarżonego przestępstwem. Sąd podzielił przy tym stanowisko oskarżyciela prywatnego, że w niniejszej sprawie nie chodziło o ukaranie Janusza Palikota, ale przede wszystkim o podanie
w przestrzeni publicznej informacji,
że podniesione wobec Oswalda Rostockiego zarzuty nie były prawdziwe.
VII
II
Na podstawie art. 212 § 3 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża kwotę 2.000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem nawiązki. W tym miejscu Sąd chciałby wskazać,
że w/w orzeczenie zostało ukształtowane
w sposób nieprawidłowy, gdyż niniejsze postępowanie zostało warunkowo umorzone, a zatem nie doszło do skazania oskarżonego.   Nie zmienia to jednak oceny Sądu Rejonowego, że orzeczenie wobec Janusza Palikota obowiązku zapłaty określonej sumy pieniężnej na wskazany cel stanowiłoby dla niego realną, choć symboliczną, dolegliwość związaną z zapadłym orzeczeniem. Wskazać zatem można, że możliwe jest dokonanie zmiany orzeczonego obowiązku zapłaty poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku zapłaty świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej na podstawie art. 67 § 3 k.k.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU
OskarżonyPunkt rozstrzygnięcia
z wyroku
Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynuPrzytoczyć okoliczności
6. inne zagadnienia
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę
7.   KOszty procesu
Punkt rozstrzygnięcia z wyrokuPrzytoczyć okoliczności
VIINa podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 300 zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu.
8.  1Podpis
 

5 thoughts on “Uzasadnienie wyroku Palikota

  1. This is the right blog for anyone who wants to find out about this topic. You realize so much its almost hard to argue with you (not that I actually would want…HaHa). You definitely put a new spin on a topic thats been written about for years. Great stuff, just great!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *